نماز، در اديان گذشته از ديدگاه قرآن

اگر به قرآن نظري بيفکنيم، خواهيم ديد که به هيچ عملي همانند نماز اهميت نداده است. براساس آيات قرآن اين عمل در شرايع پيشين نيز واجب بوده و همه پيامبران بر آن تأکيد کرده اند. قرآن در آيه اي از قول حضرت ابراهيم (ع) مي فرمايد:
«رَبِّ اجعَلنِي مُقِيمَ الصَّلاهِ وَ مِن ذرِّيتي رَبَّنا و تَقَبَّل دعاء» (ابراهيم: 40)
پروردگارا! مرا بر پا دارنده نماز قرار ده و از فرزندانم نيز، پروردگارا! دعاي مرا بپذير.
و در آيه اي ديگر باز از قول حضرت ابراهيم (ع) چنين مي فرمايد:
«رَبَّنا اِنِّي اَسکَنتُ مِن ذُرِّيتي بواد غَيرِ ذِي زَرعٍ عِندَ بَيتِکَ المُحَرَّمِ رَبَّنا لِيقيمُوا الصَّلاه»
پروردگارا! من [يکي از] فرزندانم را در دره اي بي کشت، نزد خانه محترم تو سکونت دادم، پروردگارا! تا نماز را به پا دارند. (ابراهيم: 37)
اين آيه نشان مي دهد که در دوران حضرت ابراهيم (ع) نماز يک وظيفه بوده و هدف از ساختن کعبه نيز همين بوده، در نخستين وحي بر حضرت موسي (ع) از نماز ياد شده است:
«من تو را برگزيده ام، پس به آنچه وحي مي شود گوش فراده، منم خدايي که جز من خدايي نيست، پس مرا پرستش کن و به ياد من نماز برپادار» (طه: 13، 14)
حضرت عيسي (ع) در حالي که هنوز در گهواره بود، از نماز سخن گفت:
«خدا مرا سفارش به نماز و زکات کرده است» (مريم: 31)
همچنين از سفارش هاي حضرت لقمان به فرزندش نماز بود:
«اي پسرم، نماز را برپا دار» (لقمان: 17)
به پيامبر گرامي اسلام نيز چنين خطاب شده است:
«آنچه را از کتاب به سوي تو وحي شده است بخوان و نماز را برپادار، که نماز از کار زشت و ناپسند باز مي دارد و قطعاً ياد خدا بالاتر است»  (عنکبوت: 45)